„Musimy to zapamiętać”. Wiesława Kulikowskiego imperatyw pamięci

Аннотация

W poezji Wiesława Kulikowskiego pamięć chroni osobę mówiącą przed utratą własnej tożsamości, a historię przed zapomnieniem. Stąd też podmiot liryczny, który możemy utożsamiać z autorem, tworzy mit własnej genezy, utrwala pamięć o drugiej wojnie światowej i dociera do początków swojego istnienia. Wiedząc, że uchwycenie chwili w jej niezmienności jest niemożliwe, rejestruje nie tylko wspomnienia, ale także zmiany swojej świadomości. Zmienność nakładających się na siebie wizji odwzorowują w sposób najpełniejszy wizje oniryczne, które uzewnętrzniają zarówno lęki, jak i pragnienia. Autor podejmuje lub tworzy nieprzebraną ilość metafor wyrażających odczucia związane z dotarciem do przeszłości. Są nimi np. wędrówka w głąb labiryntu, rozświetlanie obrazu, wysuwanie szuflady, otwieranie albumu ze zdjęciami, cofnięcie taśmy filmowej. Znamienne okazują się schody i głębina studni. Tymczasem drobiazgowe gromadzenie nawet najmniejszych fragmentów wspomnień wiedzie do ich spalenia, a więc do symbolicznego pozbycia się. Jednak całkowite wyzwolenie od raniących obrazów nie jest zamiarem bohatera mówiącego, który, mimo bólu, pragnie zachować pamięć o przeszłości i wyrazić w ten sposób szacunek dla historii.