Formalne problemy negocjacji rokoszan łowickich ze stronnictwem saskim na zjazdach łowickich w lutym i maju 1698 r. w świetle staropolskiej kultury prawnej i politycznej

Streszczenie w języku polskim

Prezentowany artykuł został poświęcony negocjacjom politycznym prowadzonym przez zwaśnione stronnictwa w Rzeczpospolitej Obojga Narodów w pierwszej połowie 1698 r. Pierwsze stronnictwo stanowili zwolennicy nowo koronowanego króla Augusta II, drugie składało się z opozycjonistów (dawnych adherentów kandydatury ks. de Conti), zorganizowanych wokół prymasa kardynała Michała Radziejowskiego w ramach tzw. rokoszu łowickiego. Omawiane negocjacje były szczególnie interesujące z uwagi na wybraną metodę przygotowywania traktatu pokojowego. Prowadzono je bowiem na dwóch jawnych i powszechnych zjazdach całej szlachty wspierającej ruch rokoszowy, które zostały zwołane kolejno w lutym i maju 1698 r. W tych okolicznościach liderzy opozycji, podobnie jak królewscy przedstawiciele, zostali zmuszeni do radzenia sobie z nieprzewidywalnym i radykalnym tłumem.

Autor stara się wyjaśnić kluczowe formalne problemy negocjacji o charakterze prawnym, symbolicznym i prestiżowym. Przede wszystkim koncentruje się na kwestiach: w jaki sposób obie strony zwracały się do siebie w oficjalnych dokumentach, jaka była rola zagranicznych mediatorów w rozmowach, czy uznawano jakikolwiek mandat reprezentacyjny uczestników obu zjazdów oraz czy i jak w czasie prac nad porozumieniem odwoływano się do zwyczajów parlamentarnych i reguł prowadzenia debat. Na koniec autor próbuje umiejscowić dzieje rokoszu łowickiego w szerszym kontekście podobnych negocjacji z lat 1672–1673 oraz 1716–1717.