Obodryci i Normanie wobec państwa wschodniofrankijskiego po śmierci Ludwika Niemca w IX w.

Streszczenie w języku polskim

Stosunki obodrycko- i normańsko-wschodniofrankijskie zostały przedstawione w pierwszych dziesięcioleciach IX w. dość obszernie, co jednak uległo zmianie w okresie następnym. Ten mankament spowodował, że w niniejszym artykule nie skoncentrowano się na ich naturze, lecz na prześledzeniu momentów ich występowania. W wyniku postępowania badawczego ustalono, że wbrew powszechnej opinii panującej w literaturze przedmiotu, należy zrezygnować z tezy aktywności wojennej Obodrytów w 880 r., a także w 886 r. Dopiero w 889 r. doszło do zorganizowanej przez Arnulfa Karynckiego wyprawy przeciw Obodrytom i następnie do zawarcia pokoju z ich inicjatywy w 895 r. Przyczyny bierności Słowian nie są jasne, a wnioski w tym zakresie, wypływające z wydarzeń zaprezentowanych w źródłach, są rozbieżne. Skuteczne przeciwstawienie się inwazji z 889 r. przemawiałoby za istnieniem silnej władzy książęcej, natomiast bierność polityczna Obodrytów w omawianym okresie za ich osłabieniem i brakiem rzeczywistej jedności. W tych okolicznościach nie może budzić zdziwienia fakt braku powiązań między najazdami Normanów, zwłaszcza pod wodzą Zygfryda i Gotfryda, i wojen Arnulfa Karynckiego ze Świętopełkiem morawskim z aktywnością Obodrytów. Zasadniczym celem niniejszego artykułu jest zatem przebadanie na podstawie źródłowej, głównie rocznikarskiej i kronikarskiej, momentów aktywności politycznej Obodrytów i Normanów oraz wniknięcie w miarę możliwości w okoliczności takiego, a nie innego ich postępowania. Artykuł składa się z trzech zasadniczych części. W pierwszej scharakteryzowano krótko stosunki obodrycko-wschodniofrankijskie do 873 r., w następnej przedstawiono najazdy Normanów na Europę, które ewentualnie mogły mieć największy wpływ na postawę Obodrytów, trzeci natomiast został poświęcony zasadniczemu zagadnieniu, zasygnalizowanemu w tytule artykułu.