Longobard, Bułgarzy i Grecy. Uprzedzenia i komunikacja w opowiadaniu Liudpranda z Cremony o jego poselstwie do Konstantynopola w 968 r.

Streszczenie w języku polskim

W ramach niniejszego artykułu analizowany jest tekst Liudpranda z Cremony będący sprawozdaniem z jego poselstwa na dwór cesarza bizantyjskiego Nicefora II Fokasa, odbytego w roku 968 w imieniu cesarza Ottona I Wielkiego. Poselstwo nie przyniosło kompromisu i Liudprand w swoim tekście tłumaczy się z niepowodzenia. Dzieło stanowi żywo napisany, bardzo złośliwy paszkwil skierowany przeciwko cesarzowi Niceforowi i jego poddanym – Grekom.

Rozwijana w artykule argumentacja uzasadnia tezę, zgodnie z którą Liudprand nie tylko wzywał cesarza Ottona i longobardzkich książąt Italii do wojny przeciw Bizancjum, a papieską kurię – do prowadzenia twardej polityki wobec cesarza i patriarchy. Umiejętnie operując uprzedzeniami, przedstawiał bowiem swoją propozycję budowania zachodniej tożsamości – tożsamości elit państwa Ottonów – w bardzo zdecydowanej opozycji do mającej starożytne korzenie kultury bizantyjskich Greków.

Liudprand kreśląc karykaturalny obraz cesarza Nicefora i jego dworu, niemęskich strojów Greków oraz ich ohydnego jedzenia i picia, wskazywał, że Konstantynopol nie reprezentuje sobą niczego pozytywnego. Ponadto starał się obnażyć iluzję bogactwa i potęgi wschodniego cesarstwa. Rytuały i ceremonie służyły oszukiwaniu poddanych i obserwatorów, gdy tymczasem ład uległ już zagubieniu. Ukazywał wschodnie imperium jako byt schyłkowy, podczas gdy przyszłość zdaje się przynależeć do ludów żyjących pod berłem Ottonów po obu stronach Alp.